13 grudnia roku pamiętnego.

Kraków. Osiedle II Płk. Lotniczego. Rano przyjechała mama do studiujących córek, autobusem z Rudnika n. Sanem i mówi rostrzęsiona, by włączyć telewizor, bo podobno wojna. Kto? Jak? Z kim?-pytamy z siostrą zszokowane.
Akurat w telewizji pasy, a za chwilę generał, mama w płacz i trzęsionkę. Nie widziałam jej wcześniej w stanie takiego przerażenia, ale widać przypomniała się jej wojna. Miała 9 lat, jak wybuchła. Za oknem wielkiego i długiego bloku w którym mieszkamy z siostrą na I piętrze, jakieś 100m od okien,  zajezdnia autobusowa MPK.. Widzimy biało czerwone flagi i napis STRAJK. I tak przesiedziałyśmy cały dzień, sąsiadki wpadały i znosiły wieści z miasta, że strajk w Hucie Lenina, nikt nic nie wiedział, telefony wyłączone.
W nocy chyba koło 12-stej widzę dziwne zjawisko. W kierunku zajezdni sunie cicho sznur samochodów policyjnych na światłach postojowych, migając w ciszy niebieskimi kogutami- z 200 aut. Patrzę na zajezdnię, cisza. Za samochodami, wojskowe ciężarówki. Budzę mamę i siostrę, słyszę ruch na klatce schodowej, samochody po cichu okrążają zajezdnię i stają, otwieram okno i krzyczę- Czerwoni bandyci! Gestapo! Podłe kanalie! Zdrajcy! Mój głos się niesie w ciszy osiedla, mama z siostrą ciągną mnie w tył, ja trzymam się framugi i wrzeszczę, mama dostaje histerii i krzyczy, że nas wszystkich zastrzelą, zapalają się wielkie reflektory i kierują w nasze okna, po czym suną po bloku, robi się jasno jak w dzień,  w zajezdni zrobił się ruch, w tym momencie włączają się syreny i wyskakują ludzie z aut, biegną w kierunku zajezdni, ludzie w zajezdni  rozbiegają się w popłochu, przerażeni, w różnych kierunkach, biegają w kółko, chaos, wczołgują pod autobusy, wojsko ich dopada, biją ich kolbami i wloką do aut, słychać krzyki, przybiega sąsiadka i woła nas, że od nich z IXp lepiej widać, niektórzy wyszli na dach, ja wrzeszczę, że trzeba przepędzić to wojsko, wyjść i okrążyć zajezdnię, że wszystkich nas nie zabiją, że jest nas w bloku ponad tysiąc, a na osiedlu kilka tysięcy, wszyscy mnie uciszają, bojąc się, że tamci będą strzelać do okien, tak mija czas, mama się trzęsie, ja płaczę, spod autobusów wywlekają ostatnich ludzi, po czym zatrzaskują się drzwi, samochody wyjeżdzają, w zajezdni zostaje na straży wojsko, wszystko cichnie, zapada ciemność. Nie śpimy do rana. Milczymy.

Najdłużej w Polsce trwał strajk w zakładach Mostostal w Rudniku n. Sanem. -2 tygodnie.